w sprawie bezczynności dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA dotyczącej odwołań od decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytur, rent inwalidzkich i rent rodzinnych policyjnych w wyniku wejścia w życie tzw. ustawy dezubekizacyjnej
Zgłaszający: Ewa Kołodziej, Magdalena Kochan, Marzena Okła-Drewnowicz, Joanna Augustynowska, Marek Biernacki, Joanna Frydrych, Agnieszka Kołacz-Leszczyńska, Henryka Krzywonos-Strycharska, Józef Lassota, Rajmund Miller, Izabela Katarzyna Mrzygłocka, Anna Nemś, Małgorzata Pępek, Sławomir Jan Piechota, Grzegorz Raniewicz, Dorota Rutkowska, Tomasz Szymański
Data wpływu: 09-11-2017
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 16.12.2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U.2016 r., poz. 2270, dalej: ustawa zaopatrzeniowa), chcielibyśmy podnieść kwestię związaną z bezczynnością Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA dotyczącą odwołań od decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytur, rent inwalidzkich i rent rodzinnych mundurowych.
W związku z licznymi zapytaniami osób objętych skutkami „ustawy dezubekizacyjnej”, zarówno przychodzących na dyżury poselskie, jak i piszących zapytania z prośbą o interwencję w sprawie bezczynności Dyrektora ZER MSWiA, należy zaznaczyć, że mimo upływu terminu 30 dni od dnia wpływu do ZER odwołań od decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytur, rent inwalidzkich i rent rodzinnych mundurowych, nie odniósł się merytorycznie do zarzutów wobec wydanych decyzji, a także nie przekazał niezwłocznie odwołań do Sądu Okręgowego Wydział XIII Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, jako właściwego do rozpatrzenia spraw.
Należy zatem podkreślić, że Dyrektor ZER MSWiA nie wypełnia obowiązku prawnego wynikającego z art. 477 § 1 i 2 k.p.c. i art. 83 ust. 7 ustawy z dnia 13.10.1998 r. z późniejszymi zmianami o systemie ubezpieczeń społecznych, tj. do niezwłocznego przekazywania odwołań wraz z uzasadnieniami i aktami spraw dotyczących decyzji emerytalnych i rentowych mundurowych do wyżej wymienionego Sądu w terminie 30 dni.
Obniżenie świadczeń wywołało u pokrzywdzonych znaczne pogorszenie zdrowia, w niektórych przypadkach śmierć (24 zgony), problemy z realizacją zobowiązań finansowych (kredyty bankowe, bieżące opłaty), brak funduszy na specjalistyczne leczenie oraz wykluczenie społeczne. Ponadto, powyższa sytuacja wywołuje poczucie krzywdy, upokorzenia i dyskryminacji oraz okrada z godności osoby objęte ustawą. Przypominamy, że ustawa ta narusza również fundamentalne zasady konstytucyjne i równości wobec prawa, powoduje brak zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz pozbawia gwarancji należytego zabezpieczenia społecznego osób niezdolnych do pracy i szczególnie potrzebujących.
Omawiana ustawa w sposób skrajnie rażący narusza ugruntowane w polskim i europejskim systemie prawnym zasady: niedziałania prawa wstecz oraz niestosowania odpowiedzialności zbiorowej. Należy mieć świadomość, że lawinowe wnoszenie skarg spowoduje blokadę Sądu Okręgowego Wydział XIII Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie i spowoduje przewlekłość postępowań.
W związku z powyższym stanem faktycznym, chciałabym zadać następujące pytania:
w sprawie przewlekłości w wydawaniu decyzji na podstawie art. 8a tzw. ustawy dezubekizacyjnej z dnia 16 grudnia 2016 r.
Zgłaszający: Ewa Kołodziej
Data wpływu: 13-11-2018
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z otrzymaną odpowiedzią z dnia 23 października 2018 roku na moją interpelację nr 26276, na podstawie art. 193 pkt 3 regulaminu Sejmu, zwracam się z ponownym żądaniem udzielenia wyczerpujących odpowiedzi na zadane pytania.
Złożenie ponownej interpelacji uzasadniam tym, iż uzyskana odpowiedź od ministra spraw wewnętrznych i administracji jest bardzo lakoniczna, niezadowalającą i nie zawiera w swej treści konkretnych informacji, o które prosiłam. Wykazana została jedynie liczba złożonych od stycznia 2017 roku wniosków w oparciu o art. 8a ustawy z dnia 16 grudnia 2016 roku. Na pozostałe pytania odpowiedzi niestety nie otrzymałam.
Wobec powyższego zwracam się ponownie do Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Kiedy wpłynęły do MSWiA pierwsze wnioski o zastosowanie ww. artykułu przedmiotowej ustawy od emerytowanych funkcjonariuszy służb mundurowych oraz od wdów i dzieci po funkcjonariuszach?
2. Dlaczego te postępowania administracyjne są prowadzone przez okres ponad 17 miesięcy z rażącym naruszeniem terminów administracyjnych?
3. Ile z tych wniosków zostało już rozpatrzonych – negatywnie i pozytywnie?
4. Ile spraw z art. 8a ww. ustawy zostało rozpatrzonych przez MSWiA z „urzędu”, czyli bez wniosku od osoby zainteresowanej?
5. Czy prawdą jest, że MSWiA obniżyło drastycznie emerytury tym, którzy posiadają wyroki sądowe zaświadczające o ich współpracy z opozycją, potwierdzone przez IPN?
6. Proszę o podanie definicji pojęcia "krótkotrwale", "rzetelnie" i "z narażeniem życia i zdrowia".
w sprawie przewlekłości w wydawaniu decyzji na podstawie art. 8a tzw. ustawy dezubekizacyjnej z dnia 16 grudnia 2016 r.
Zgłaszający: Ewa Kołodziej
Data wpływu: 18-09-2018
Szanowny Panie Ministrze!
Nawiązując do złożonych przeze mnie wielu ważnych interpelacji dotyczących negatywnych skutków wprowadzenia tzw. ustawy dezubekizacyjnej, pragnę po raz kolejny skierować pytania dotyczące artykułu 8a powyższej ustawy.
Ustawa z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 2270) przewiduje w szczególnie uzasadnionych przypadkach możliwość wyłączenia decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji zastosowania przepisów obniżających emeryturę bądź rentę wobec funkcjonariuszy, którzy w rozumieniu ustawy pełnili służbę na rzecz państwa totalitarnego, jeśli przed dniem 31 lipca 1990 r. pełnili służbę krótkotrwale oraz rzetelnie wykonywali zadania i obowiązki po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia.
Zgodnie z art. 8a wyżej wymienionej ustawy minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a (przepisy dotyczące ustalenia na nowo: emerytury, renty inwalidzkiej, renty rodzinnej) ze względu na: krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b (służbę w okresie od 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. w określonych w ustawie cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach). Decyzja ministra wyłączająca stosowanie przepisów obniżających świadczenie może być wydana zarówno wobec samego funkcjonariusza, jak też wobec członków rodzin pobierających renty rodzinne.
Według szacunków Federacji Stowarzyszeń Służb Mundurowych RP z art. 8a zdecydowało się skorzystać około osiem tysięcy osób. Problem w tym, że tylko kilka z nich otrzymało negatywne decyzje w tej sprawie. Pozostali do dzisiaj nie otrzymali odpowiedzi, mimo że takie wnioski składali już w styczniu 2017 roku. Na policyjnych forach internetowych wręcz roi się od wpisów emerytowanych funkcjonariuszy, którzy skarżą się, że resort nie udziela odpowiedzi w ustawowym terminie. Wielu czeka na ostateczną decyzję w tej sprawie już 17 miesięcy. Po raz kolejny MSWiA przedłuża terminy zakończenia postępowań, nie podając również żadnych istotnych powodów ich przedłużania, a przecież wszystkie konieczne dowody zostały przedłożone przy składaniu wniosków. Tym samym łamane są przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, ponieważ zgodnie z art. 35 K.p.a. wydanie decyzji powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Warszawski sąd administracyjny już w kilku przypadkach uznał, że brak odpowiedzi MSWiA na wniosek emerytowanego funkcjonariusza, któremu na mocy tzw. ustawy „dezubekizacyjnej” zmniejszono emeryturę, jest "rażącym naruszeniem prawa".
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na kluczowe pytania:
w sprawie przedłużających się postępowań administracyjnych dotyczących odwołań funkcjonariuszy od decyzji obniżających świadczenia emerytalne
Zgłaszający: Sławomir Nitras
Data wpływu: 17-09-2018
Szczecin, dnia 13 września 2018 r.
Szanowny Panie Ministrze!
Zgodnie z art. 8a tzw. ustawy dezubekizacyjnej minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze decyzji, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, może wyłączyć stosowanie art. 15c, art. 22a i art. 24a (przepisy dotyczące ustalenia na nowo: emerytury, renty inwalidzkiej, renty rodzinnej), ze względu na: krótkotrwałą służbę przed dniem 31 lipca 1990 r. oraz rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia osób pełniących służbę, o której mowa w art. 13b (służbę w okresie od 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. w określonych w ustawie cywilnych i wojskowych instytucjach i formacjach). Decyzja Ministra wyłączająca stosowanie przepisów obniżających świadczenie może być wydana zarówno wobec samego funkcjonariusza jak też wobec członków rodzin pobierających renty rodzinne.
Według szacunków Federacji Stowarzyszeń Służb Mundurowych RP z art. 8a zdecydowało się skorzystać około osiem tysięcy osób. Problem w tym, że tylko kilka z nich otrzymało negatywne decyzje w tej sprawie. Pozostali do dzisiaj nie otrzymali odpowiedzi, mimo tego, że takie wnioski składali już w styczniu 2017 roku. Wielu z funkcjonariuszy czeka na ostateczną decyzję w tej sprawie już 17 miesięcy.
Po raz kolejny MSWiA przedłuża terminy zakończenia postępowań nie podając również żadnych istotnych powodów ich przedłużania, a przecież wszystkie konieczne dowody zostały przedłożone przy składaniu wniosków. Tym samym Minister łamie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Warszawski Sąd Administracyjny już w kilku przypadkach uznał, że brak odpowiedzi MSWiA na wniosek emerytowanego funkcjonariusza, któremu na mocy tzw. ustawy dezubekizacyjnej zmniejszono emeryturę, jest "rażącym naruszeniem prawa".
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na poniższe pytania:
w sprawie dyskryminacji podczas zatrudniania przez pracodawców emerytów oraz rencistów z grupami inwalidzkimi orzeczonymi przez Komisje Lekarskie MSWiA i MON oraz przez ZUS
Zgłaszający: Ewa Kołodziej
Data wpływu: 29-03-2018
Szanowna Pani Minister!
Na licznych spotkaniach z seniorami (emerytami i rencistami inwalidzkimi) otrzymuję szereg pytań związanych z nierównym traktowaniem, a nawet pewnego rodzaju dyskryminacją przy zatrudnianiu przez pracodawców rencistów z grupami inwalidzkimi orzeczonymi przez MSWiA i MON.
Pracodawcy zatrudniający osoby niepełnosprawne mogą uzyskać dofinansowanie do ich wynagrodzeń z PFRON. Dopuszcza to art. 26a-26c ustawy z 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnienia osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., nr 127, poz. 721 z późn. zm., dalej ustawa o rehabilitacji).
Przepisy dopuszczają możliwość uznania osoby mającej orzeczenie o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, wystawione przez lekarza orzecznika ZUS za niepełnosprawną. Zgodnie z art. 5 ustawy o rehabilitacji, orzeczenie takiego lekarza o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Z kolei całkowita niezdolność do pracy jest traktowana na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, a orzeczenie częściowej niezdolności do pracy jest traktowane na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności. Te uprawnienia rentowe lub emerytalne reguluje ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.).
Nowelizacja przepisów z 29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 226, poz.1475) przewiduje, że od 1 marca 2011 r. miesięczne dofinansowanie nie przysługuje na pracowników zaliczanych do umiarkowanego lub lekkiego stopnia niepełnosprawności, którzy mają ustalone prawo do emerytury. Pracodawcy nie mogą ubiegać się o wsparcie dla takich pracowników począwszy od wynagrodzeń wypłacanych od marca 2011 r. Dofinansowanie przysługuje nadal na emerytów niepełnosprawnych ze znacznym stopniem niepełnosprawności z ZUS. Zmiana ta nie dotyczy rencistów.
Z kolei ustawa z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym i rentowym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 900) odrębnie reguluje kwestie emerytur i rent inwalidzkich.
W służbach mundurowych wiele grup zawodowych (np. policjanci, funkcjonariusze wywiadu, żołnierze) mają prawo do emerytur i rent na podstawie odrębnych przepisów.
Ustala się 3 grupy inwalidztwa:
1. grupa obejmuje całkowicie niezdolnych do pracy (80% wysokości emerytury),
2. grupa obejmuje częściowo niezdolnych do pracy (70% wysokości emerytury),
3. grupa obejmuje zdolnych do pracy (40% wysokości emerytury).
Renta inwalidzka przysługuje mundurowym zwolnionym ze służby, którzy stali się inwalidami wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu.
Z kolei emerytura policyjna należy się funkcjonariuszowi, który w dniu zwolnienia ma 15 lat służby. Wobec powyższego otrzymują dwie decyzje emerytalną i rentową. Jednak świadczenie pobierane jest tylko jedno (w zależności, które jest korzystniejsze).
Przepis obowiązujący od 01.03.2011 r. wskazuje, że ustalone prawo do emerytury – mimo niepobierania świadczenia emerytalnego od wydania decyzji o ustaleniu prawa do renty inwalidzkiej i pobierania świadczenia rentowego – nadal obowiązuje. Wydanie decyzji o ustaleniu prawa do renty inwalidzkiej nie uchyla wcześniej decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.
Dlatego zatrudniający takiego pracownika (z orzeczoną umiarkowaną niepełnosprawnością, który ma ustalone prawo do emerytury, które nie wygasło i pobiera rentę) nie może korzystać z dofinansowania PFRON do jego wynagrodzenia.
W związku z powyższym, uprzejmie proszę Panią Minister o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
