do ministra - członka Rady Ministrów, koordynatora służb specjalnych
w sprawie wysoce niepokojących następstw przyjęcia przez Sejm RP tzw. drugiej ustawy dezubekizacyjnej dla funkcjonowania służb specjalnych RP
Zgłaszający: Agnieszka Kołacz-Leszczyńska, Tomasz Siemoniak, Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Data wpływu: 30-10-2018
Szanowny Panie Ministrze,
w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tzw. ustawy dezubekizacyjnej), wobec pozytywnie zweryfikowanych funkcjonariuszy pełniących następnie służbę po 30 lipca 1990 roku w Urzędzie Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu, uprzejmie proszę o ustosunkowanie się do następujących problemów, które naszym zdaniem wymagają wyjaśnienia:
1. Jaką liczbę funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu zmuszono do opuszczenia tych służb i przejścia na emerytury w latach 2015-2018?
2. W jaki sposób na bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne państwa polskiego oddziaływała sytuacja będąca bezpośrednim następstwem przyjętej drugiej ustawy "dezubekizacyjnej", a także jakie zagrożenie stworzyła likwidacja na terenie Polski delegatur Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego?
3. Jaki wpływ ma ta polityka na bezpieczeństwo państwa polskiego w zakresie międzynarodowej wymiany bilateralnej (służba-służba) i multilateralnej?
4. Czy dotychczasowi sojusznicy prowadzą nadal wymianę informacyjną z Agencją Wywiadu i Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego i czy realizowane są wspólne operacje, szczególnie w kontekście ujawnienia przez IPN danych personalnych oficerów UOP, AW, ABW?
5. Jaki wpływ na funkcjonariuszy pełniących aktualnie służbę w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu ma nieprzestrzeganie przez rząd fundamentalnej w całym świecie zasady bezwzględnej lojalności oficera wobec państwa i państwa wobec oficera?
w sprawie zmuszonych do odejścia ze służby w Policji tysięcy funkcjonariuszy
Zgłaszający: Bożena Kamińska
Data wpływu: 01-06-2018
Szanowny Panie Ministrze,
decyzją Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z Policji wyrzuceni zostali doświadczeni policjanci, którzy zaczynali pracę przed 1990 rokiem (czyli datą rozwiązania Milicji Obywatelskiej). Wiele jest przypadków funkcjonariuszy, którzy byli wzywani na rozmowę przez przełożonych i dostawali propozycję nie do odrzucenia: albo sami złożą raport o zwolnienie ze służby i przejdą na emeryturę, albo zostaną zwolnieni.
Wszyscy wspomniani funkcjonariusze, którzy mieli za sobą epizod w Milicji Obywatelskiej przeszli weryfikację i całym swoim zawodowym życiem udowodnili oddanie dla kraju. Trudno sobie wyobrazić sprawnie funkcjonującą strukturę Policji bez tak doświadczonych funkcjonariuszy.
Faktem jest również to, że tysiącom ludzi w sile wieku mogącym pracować w Policji jeszcze przez długie lata odebrano możliwość kontynuowania służby. Jest to tym bardziej istotne, że byli to mądrzy ludzie i fachowcy w swojej dziedzinie. Także eksperci policyjni podkreślają, że zwolnienie z Policji tylu często wybitnych fachowców i obsadzenie ich stanowisk mówiąc kolokwialnie „ludźmi nie mającymi często zielonego pojęcia o robocie” jedynie osłabia wizerunek całej formacji.
Ponadto kuriozalne jest również to, że pracę w Policji stracili nie tylko ci funkcjonariusze, którzy mieli przeszłość w Milicji Obywatelskiej, ale także i ci, którzy tej przeszłości nie mieli. Wyniki i doświadczenie nie odgrywały w tym przypadku żadnego znaczenia.
Co warte podkreślenia owym setkom funkcjonariuszy, którym „podziękowano” dość brutalnie za ich niejednokrotnie ciężką służbę w Policji łącznie z narażaniem własnego zdrowia i życia odebrano także po prostu możliwość zarobkowania. Wielu z owych policjantów po dziś dzień ma problem ze znalezieniem jakiejkolwiek pracy, a co za tym idzie źródła dalszego utrzymania siebie i swoich rodzin.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniami do Pana Ministra:
Czy nie uważa Pan co zresztą podkreśla wielu ekspertów policyjnych, że uniemożliwienie kontynuowania służby w Policji dla wielu nierzadko wybitnych fachowców i zastępowanie ich często zwłaszcza na kierowniczych stanowiskach „żółtodziobami” przyczynia się jedynie do osłabienia wizerunku całej formacji?
Jak odniesie się Pan do przypadków, w których funkcjonariusze byli wzywani na rozmowę przez przełożonych i dostawali propozycję nie do odrzucenia: albo sami złożą raport o zwolnienie ze służby i przejdą na emeryturę, albo zostaną zwolnieni? Czy tak powinno wyglądać pozbywanie się wielu wybitnych fachowców, którzy w dalszym ciągu chcą poprzez swoją służbę w Policji służyć Polsce i Polakom? Dlaczego w tak brutalny sposób zabiera się im taką możliwość?
W jaki sposób kierowany przez Pana resort ma zamiar pomóc zwłaszcza finansowo, ale także w formie pomocy psychologicznej tysiącom ludzi, którym w wyniku decyzji MSWiA zmuszono do opuszczenia szeregów Policji? A może taka pomoc została już owym funkcjonariuszom przyznana - jeśli tak to w jakim zakresie?
Dlaczego część funkcjonariuszy z tzw. przeszłością w Milicji Obywatelskiej bez względu na jej charakter w dalszym ciągu pracuje w Policji na często bardzo wysokich stanowiskach podczas, gdy setki ich kolegów zmuszono do odejścia z przywoływanej formacji? Czy oznacza to, że jak argumentuje część środowiska usuniętych ze służby decyzją MSWiA funkcjonariuszy są w Policji „równi i równiejsi”?
Jak duża jest skala przywoływanego zjawiska, tzn. ilu dokładnie funkcjonariuszy musiało i odeszło, ze służby w Policji w wyniku decyzji MSWiA odnoszącej się do ich pracy w Milicji Obywatelskiej? Jak ta liczba funkcjonariuszy przedstawia się w układzie przestrzennym tj. wojewódzkim?
Czym kierowało się ministerstwo wydając decyzję, która pozbawiła pracy tysiące funkcjonariuszy, a wielu z nich odebrała także możliwość dalszego zarobkowania i utrzymywania swoich rodzin? Dlaczego nie wzięto pod uwagę pozytywnej weryfikacji, którą przeszli wszyscy przywoływani funkcjonariusze?
Jaka jest skala zjawiska funkcjonariuszy, którzy w 2016 oraz 2017 roku przeszli na świadczenia emerytalne z Policji? Proszę o podanie danych w przekroju wojewódzkim z uwzględnieniem danych procentowych i bezpośredniej liczby takowych osób.
w sprawie pozbawienia prawa do sądu odwołujących się emerytów mundurowych
Zgłaszający: Agnieszka Kołacz-Leszczyńska, Tomasz Siemoniak, Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Data wpływu: 30-05-2018
Szanowny Panie Ministrze,
z informacji, jakie wpłynęły do nas parlamentarzystów reprezentujących naszych wyborców wynika, że od wielu miesięcy tysiące odwołań nie jest przekazywane zgodnie z procedurą cywilną do Sądu Okręgowego w Warszawie, XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych, co oznacza naruszenie fundamentalnych zasad Konstytucji RP - zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP) oraz zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Jest to także naruszenie art. 47 i art. 48 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Nicea 7 grudnia 2001 r.). Art. 47 KPP odpowiada art. 6 ust. 1 i art. 13 EKPCz, zaś art. 48 KPP odpowiada art. 6 ust. 2 i 3 EKPCz.
Z wszystkich informacji wynika, że podległy Panu dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA pozbawia tysiące odwołujących się emerytów i rencistów mundurowych prawa do sądu jako jednego z katalogu praw człowieka. W Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. zasada prawa do sądu wyrażona jest w art. 45 ust. 1 stanowiącym, że „każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd”.Działanie dyrektora ZER MSWiA i zastosowana bezprawna szykana, wyczerpuje znamiona dyskryminacji emerytowanych funkcjonariuszy, którzy nabyli prawo do zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych RP.
W związku z powyższym uprzejmie prosimy o odpowiedź na następujące pytania:
1. Ile tysięcy odwołań (spośród ponad 27 000) emerytów i rencistów mundurowych nie zostało zgodnie z procedurą cywilną przekazanych z Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA do Sądu Okręgowego w Warszawie?
2. Czy i kiedy zasada praworządności obejmująca prawo dostępu do sądu na podstawie art. 45 ust. 1 Konstytucji RP zostanie przywrócona tej wielotysięcznej grupie emerytów i rencistów mundurowych?
w sprawie skutków wprowadzenia nowelizacji ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin
Zgłaszający: Janusz Sanocki
Data wpływu: 02-01-2019
Szanowny Panie Ministrze!
Zwracam się do Pana Ministra z interpelacją poselską w sprawie skutków wprowadzenia nowelizacji ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Zgłosiła się do mnie emerytowana policjantka. Ma 55 lat. W stanie wojennym była uczennicą liceum ekonomicznego. Nigdy nie była karana. Nie należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po ukończeniu szkoły podjęła pracę w księgowości, a w grudniu 1984 zaczęła pracę na stanowisku referenta w referacie paszportów. Po pozytywnej weryfikacji w 1990 r. w wieku 27 lat została policjantką w wydziale kryminalnym, w sekcji dochodzeniowo-śledczej, a następnie zajmowała się nieletnimi do marca 2006 r. Jest matką dwójki dzieci urodzonych w 1986 r. i 1990 r. W służbie narażała zdrowie i życie. Komisja lekarska uznała, że utraciła zdrowie w związku ze służbą, i zaliczyła do III grupy inwalidztwa - co wliczono do decyzji emerytalnej. Przez 18 lat powoływana była przez burmistrzów do prac w komisji ds. rozwiązywania problemów alkoholowych, gdzie zajmowała się osobami z problemem alkoholowym i narkotykowym.
Po zakończeniu służby w 2006 r. została zatrudniona przez ośrodek pomocy społecznej jako konsultant w punkcie konsultacyjnym dla osób doświadczających przemocy, gdzie pracowała ponad 9 lat. Były wtedy odprowadzane składki emerytalne i została jej zaliczona wysługa lat. Według stanu na wrzesień 2017 r. jej emerytura wynosiła 3160 zł. W 2010 r. pierwszy raz obniżono jej emeryturę, zmieniając przelicznik za służbę przed 1990 r. z 2,6 % do 0,7%, natomiast za służbę po 1990 r. policzono po 2,6%. Wtedy obniżono emeryturę o 514 zł.
W październiku 2017 r. w wyniku uchwalenia tzw. ustawy represyjnej z 16.12.2016 r. drugi raz obniżono wysokość emerytury policyjnej do kwoty 1716 zł, pozbawiając ją dodatku w postaci III grupy inwalidztwa za utratę zdrowia w związku ze służbą oraz wypracowanej dodatkowo wysługi w punkcie konsultacyjnym.
Ponownie obniżono wskaźnik za służbę przed 1990 r. z 0,7% do 0,0%. Takiego wskaźnika nie ma w żadnych przepisach w Polsce. Osoby skazane, które przebywają w zakładach karnych i tam podejmują pracę, mają liczony wskaźnik wysługi lat pracy 0,7%. Tym razem zabrano 1441 zł. Łącznie w 2010 r. i 2017 r. pozbawiono ją 1955 zł. Po otrzymaniu decyzji o obniżeniu emerytury złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie, a następnie do sądu apelacyjnego. Z uwagi na skierowanie przez Sąd Okręgowy w Warszawie pytań do Trybunału Konstytucyjnego o zgodność niektórych przepisów ustawy z 16.12.2016 r. w dniu 6 września 2018 r. sąd apelacyjny oddalił w jej sprawie zażalenie na zawieszenie postępowania.
W dniu 28 marca 2017 r. złożyła również wniosek do ministra spraw wewnętrznych i administracji w Warszawie o wyłączenie stosowania wobec niej przepisów ustawy z uwagi na krótkotrwałą służbę przed 1990 r. i pełnienie służby z narażeniem życia i zdrowia po 1990 r.
W dniu 7 kwietnia 2017 r. otrzymała z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji odpowiedź, że rozstrzygnięcie w tej sprawie winno nastąpić do 11.08.2017 r. Dalej pismem z dnia 28 sierpnia 2017 r. MSWiA termin ten przedłużyło do 5 marca 2018 r. W kolejnym - ostatnim, jakie otrzymała - piśmie z dnia 13 marca 2018 r. termin udzielenia odpowiedzi zakreślono do 30 lipca 2018 r.
Jednak do chwili obecnej nie otrzymała żadnej decyzji ani kolejnego pisma o przedłużeniu terminu udzielenia odpowiedzi. Pisma z MSWiA informują jedynie, że rozpatrzenie wniosku będzie możliwe po zebraniu dowodów z Instytutu Pamięci Narodowej oraz Komendy Głównej Policji.
W podobnej sytuacji jest wielu byłych funkcjonariuszy, wdów i sierot. Nadmieniam, że potwierdzono już 53 zgony funkcjonariuszy, którzy dostali zawału, udaru lub popełnili samobójstwo po otrzymaniu decyzji o obniżeniu emerytury.
Nie jest znany termin posiedzenia Trybunału Konstytucyjnego.
W związku z powyższym proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
w sprawie nierównego traktowania rodzin (małżonków, dzieci, rodziców) zmarłych funkcjonariuszy, emerytów, rencistów Policji przy wykupie lokali mieszkalnych (funkcyjnych) będących w dyspozycji MSWiA (wojewódzkich, powiatowych i miejskich komend Policji)
Na licznych spotkaniach z seniorami m.in. z wdowami, wdowcami, dziećmi, rodzicami zmarłych funkcjonariuszy, emerytów, rencistów policyjnych, otrzymuję szereg pytań związanych z nierównym traktowaniem ich w sprawie wykupu mieszkań funkcyjnych będących w dyspozycji wojewódzkich, powiatowych i miejskich komend Policji.
Podkreślają, że wykup mieszkań funkcyjnych od wojewódzkich, powiatowych i miejskich komend Policji to idealne rozwiązanie dla każdego najemcy, by w końcu uzyskać do niego prawo własności zwłaszcza, że ponoszą przez szereg lat ogromne koszty remontowe i utrzymania tych mieszkań.
Zgodnie z art. 88 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji, policjantowi w służbie stałej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której pełni służbę lub w miejscowości pobliskiej (decyzja administracyjna). Mieszkanie ma zaspokoić również potrzeby jego rodziny, do której ustawodawca zalicza żonę (męża), dzieci i rodziców, jeżeli są na utrzymaniu policjanta (art. 89 pow. ustawy).
Na mieszkania dla policjantów przeznacza się zarówno lokale „będące w dyspozycji” resortu spraw wewnętrznych i podległych mu organów (własne, gminne, zakładów pracy), jak też lokale zwolnione przez osoby, które decyzje (administracyjne) o przydziale uzyskały z jednostek podległych MSWiA.
Art. 97 ustawy o Policji przyznaje Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji prawo określenia szczególnych zasad przydziału i opróżniania lokali mieszkalnych i kwater tymczasowych, norm oddzielenia oraz czynszów za najem własnych lokali i dopłat za korzystanie przez policjantów z innych droższych zasobów mieszkalnych (np. w spółdzielniach).
Zwolnieni ze służby policjanci zachowują prawo do mieszkań na zasadach określonych w ustawie z 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, UOP, SG, PSP, SW oraz ich rodzin (Dz. U. nr 53, poz.214, ze zm.), względnie do lokalu zamiennego.
Lokale, których właścicielem jest Skarb Państwa lub gmina, a które zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji pozostają w dyspozycji MSWiA lub podległych mu organów z przeznaczeniem na mieszkania dla policjantów, mogą być wyznaczone do sprzedaży i stać się przedmiotem sprzedaży, gdy dysponent lokali (komendant policji) zrezygnuje z dalszego ich przeznaczenia na mieszkania dla policjantów.
Żaden przepis tej ustawy nie określa jego prawa do nabycia własności tego lokalu mieszkalnego w czasie służby lub po jej zakończeniu. Z tego względu sprzedaż mieszkania służbowego, przydzielonego funkcjonariuszowi na podstawie przepisów ustawy o Policji jest możliwa wyłącznie o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz.U. z 2010 r. Nr 102 poz. 651 ze zm.) lub też ustawy z 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych osób prawnych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001, Nr 4, poz.24 ze zm.).
Jakkolwiek druga z wymienionych ustaw przewiduje korzystniejsze warunki wykupu mieszkań (szczególnie z uwagi na wysokie bonifikaty w cenie mieszkania), to jednak osoba uprawniona, zajmująca mieszkanie Skarbu Państwa, będące w trwałym zarządzie Policji, wniosek o wykup powinna była złożyć do końca 2008 r. (art.10 ww. ustawy).
Istotne jest to, że obie ustawy nie kreują roszczenia osób uprawnionych do wykupu lokalu, a jedynie regulują prawo pierwszeństwa przysługującego w stosunku do mieszkań przeznaczonych przez zbywcę na sprzedaż. Oznacza to, że jeżeli dana jednostka zdecyduje się sprzedać lokal, to musi w pierwszej kolejności zaproponować jego nabycie osobie uprawnionej, która złożyła wniosek o wykup lokalu. W sytuacji więc, gdy lokal nie jest przeznaczony do sprzedaży można jedynie wnioskować o jego wykup, jednakże w razie negatywnej decyzji w sprawie odmowy sprzedaży lokalu nie przysługują żadne środki odwoławcze.
Z kolei Trybunał Konstytucyjny w wyroku K 7/07 z 18 września 2008 r. uznał, że przepis art. 90 ustawy o Policji jest niezgodny z Konstytucją RP w zakresie, w jakim odnosi się do dalszego bezterminowego dysponowania przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji i jednostki podległe, został zmieniony i obecnie stanowi, że na lokale mieszkalne policjantów przeznacza się lokale będące w dyspozycji MSWiA lub podległych organów.
Obecnie obowiązująca ustawa z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego stanowi, że do lokali będących w dyspozycji MSWiA lub podległych mu organów znajdują zastosowanie, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że wstąpienie osób najbliższych w stosunek najmu po osobie najbliższej jest uregulowane w art. 691 k.c., który został ponownie przywołany w treści powyższej ustawy.
Zgodnie z nim, w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był zobowiązany do świadczeń alimentacyjnych oraz osoba, która faktycznie pozostawała we wspólnym pożyciu z najemcą, jeżeli zamieszkiwały te osoby z najemcą w tym lokalu do jego śmierci.
Prawo do lokalu funkcyjnego przysługuje wyłącznie członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej oraz po zmarłych emerytach i rencistach.
Śledząc problem powyższego zagadnienia jednoznacznie stwierdzam, że pozytywnym przykładem jest podpisanie porozumienia Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji, Miejskiego Komendanta Policji z Miastem Poznań z dnia 08.04.2015 r. o zasadach i trybie postępowania przy sprzedaży komunalnych lokali mieszkalnych, które pozostają w dyspozycji Policji w rozumieniu art. 90 ustawy o Policji z 06.04.1990 r. W wyniku tego porozumienia Rada Miasta Poznań podjęła uchwałę nr XXXVI/611/VII/2016 r. z 18.10.2016 r. celem jej realizacji.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na kluczowe pytania:
